ခ်စ္သူ႕ဆည္းလည္း

ေျပာသည့္စကား
ေျပာသူေမ့၍ ၊ ေနရက္ပါလည္း
အတိတ္ခင္တြယ္ ၊ သည္မိန္းမဖို႔
မေမ့စေကာင္း ၊ ရင္၌ခ်ည္၍
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ၊ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ္လည္း
သူ႕ရယ္သံမ်ား ၊ မၾကားႏိုင္ျပီ...။

လေရာင္၀ါရက္မ်ား

ေရႊလေရာင္မယ္ ၊ ေရာင္စဥ္ပက္ျဖန္း
စိတ္အစဥ္က ၊ တိုင္တည္မိေသး
သတိရေၾကာင္း ၊ သိေစရန္ႏွင့္
ေရႊလမင္းထံ ၊ အမွာေတာ္ပါးလို႕
အို....
ဒီလိုညေတြ ထပ္ခဲ့ျပီေမာင္။

အတိတ္ဆူး

အေနနီးလည္း ၊ စိတ္ခ်င္းေ၀းကြာ
ဆႏၵေ၀းကြာ ၊ ငါ့ျဖစ္အင္က
မုန္းရက္သူက ၊ မုန္းခဲ့ျပီမို႕
ခ်စ္သည့္စိတ္ကုိ ၊ ၾကိဳးစားေမ့ရင္း
အတိတ္ျဖစ္ရပ္ ၊ ရင္ကိုနာရန္
အခါခါပင္ ၊ ႏွိုးဆြေလ၏။

ဆႏၵမြန္ျဖင့္

အတိတ္ကို ျပန္ကာလြမ္းမိလို႕
ဒီရင္မွာ ျပန္ကာတမ္းတလို႕
ေၾသာ္...ခ်စ္ဦးသူရယ္
အေ၀းမွာ
သူ ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစလ။

ကူညီႏိုင္ၾကပါေစ

မိခင္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အမ်ားစုက ကိုယ့္သားသမီးေနရာရေရး ဦးစားေပးၾကေပမယ့္
တစ္ခ်ိဳ႕မိခင္ေတြက ကိုယ္က်ိဳးပဲၾကည့္တယ္ ဆိုရင္ ယံုၾကမလားဟင္ ။
ဘတ္စ္ကားကလည္းစီးေနရေတာ့ ေရးစရာကလည္းမ်ားပ။ကေလးေအာ္သံ ၾကားမွ ကၽြန္မ
ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ မေအလုပ္သူက ျခင္းေတာင္းတစ္ခုနဲ႕ကေလးေလးက ၅ ၊ ၆
ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္။ ကေလးက အိပ္ခ်င္ေနပံုေပၚပါတယ္။မေအကျခင္းေတာင္းကို
ေပါင္ေပၚတင္ျပီး ကေလးက ျခင္းေတာင္းေပၚေခါင္းတင္ထားတယ္။ကားက ဒိုင္နာဆိုေတာ့
ေဘး၂ဖက္မွာပဲထိုင္လို႕ရပါတယ္။လူၾကီးေတြတက္လာတိုင္းကေလးကိုတိုက္မိတယ္။ ကားက
ေစာင္းတိုင္းကေလးအေပၚ ပိမိတယ္။ အမွန္ဆို ျခင္းေတာင္းကိုေအာက္ခ်ျပီး
ကေလးကိုေပါင္ေပၚတင္သင့္ပါတယ္။ကေလးကမတ္တပ္မရပ္ႏိုင္တာကိုေတာင္မေအလုပ္သူက
ဆူလိုက္ေသးတယ္။တကယ္အံ့ၾသမိပါတယ္။ ကၽြန္မအေမသာဆိုရင္ ကၽြန္မကိုထိုင္ခိုင္းျပီး
ျခင္းေတာင္ေအာက္ခ်ကာ အေမက မတ္တပ္ရပ္ေနမွာေသခ်ာပါတယ္။ ျမင္ကြင္းေတြကပဲ
ကိုယ့္အတြက္ဆန္းေနလို႕ ေရးစရာေတြမ်ားျဖစ္ခဲ့သလားမသိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က
အညာမွာေနဖူးတယ္။ အဖိုး (အေဖဘက္မွ) ကစစ္အင္ဂ်င္နီယာဆိုေတာ့
ေျမကြက္ေတြရတတ္ပါတယ္။မံုရြာ(အလံု)မွာ ေျမကြက္ရလို႕ ငယ္ငယ္ေလးက
ေက်ာင္းတက္စမွာသြားေန၇တယ္။အညာေဒသမွာ ဘုန္းၾကီးေတြကို အရမ္းေလးစားျပီး
ဦးစားေပးၾကတယ္။မထီမဲ့ျမင္တစ္ေယာက္မွမလုပ္၇ဲပါဘူး။ဘုန္းၾကီးအ၇ိပ္မတက္နင္းမေအာင္လဲ
ေနရပါတယ္။ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို BUDDHA
ဘာသာသင္တန္းတက္ရပါတယ္။ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကသင္ေပးပါတယ္။အညာကလူေတြက စကားကို
ဘြင္းဘြင္း ပဲေျပာတတ္ေပမယ့္ အင္မတန္ရိုးသားသူေတြပါ။ ၇န္ကုန္ျပန္လာေတာ့ အညာသူမ
လို႕ကၽြန္မ ကိုေခၚၾကတယ္။ စိတ္မဆိုးပါဘူး ကၽြန္မ ႏွစ္ျခိဳက္တယ္ ။တစ္ခါ
ေရာင္ေတာ္ဖြင့္အဖြဲ႕၇ဲ႕ စုရပ္ကို သြားဖို႕ ကားစီးပါတယ္။မွတ္တိုင္တစ္ခုမွာ
သံဃာေတာ္ ၄ပါးတက္လာပါတယ္။.ေရွ႕ဘက္ျခမ္းက သံဃာေတာ္ ဦးစားေပးေနရာမွာ
ေယာက်္ားေတြထိုင္ေနၾကတယ္ ။အဖြားၾကီးအရြယ္ေတြလဲပါ
ပါတယ္။ကားကလဲလူျပည့္ေနပါတယ္။ဦးေလးၾကီးေတြကလည္း တစ္ေယာက္မွမထၾကပါဘူး။
ဘာသိဘာသာပါပဲ။သံဃာေတာ္မ်ားဦးစားေပးရန္ ဆိုတဲ့စာသားေလးက
ဘယ္မ်ားေရာက္သြားပါလိမ့္။အရင္ကနဲ႕တူၾကေသးရဲ႕လား။ အရာရာက တိုးတက္လာပါတယ္
ဖြံျဖိဳးလာပါတယ္။ဒါေပမယ့္ လူေတတစ္ခ်ိဳ႕ြရဲ႕
စိတ္ေတြေအာက္တန္းက်ကုန္ျပီ။ထိုင္ေနတဲ့လူေတြထဲမွာ BUDDHA ဘာသာ
၄ေယာက္ေလာက္ကေတာ့ပါ မွာပါ။ဘုရား၇ဲ႕သားေတ္ေတြကိုေတာင္မွ မ်က္ႏွာလႊဲထားတဲ့
ပုဂၢဳိလ္ ေတြကို ကၽြန္မ
ဘယ္လိုမ်ားနားလည္မွာပါလိမ့္။စပယ္ယာကလည္းလိုပါတယ္။တျခားစပယ္ယာေတြဆိုရင္
ေနရာစီစဥ္ေပးပါတယ္။စီမံခန္႕ခြဲမွု က စပယ္ယာေတြမွာလည္း
ရွိသင့္ပါတယ္။ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္ႏွမေတြလည္း ကိုယ္ကိုးကြယ္ရာဘာသာကိူ ျမတ္နိုး
တန္ဖိုးထားျပီး ကူညီႏိုင္ၾကပါေစ......။

ေမ့လို႕မရေသးဘူး

ခ်စ္သူ
ငါငိုခ်င္လာတယ္
online က mymcradio အစီအစဥ္ေလးက
သီခ်င္းေတြေတာင္းလို႕ရတယ္ေလ
နင္ သိေစဖို႕ငါ နင့္အတြက္ သီခ်င္းေတာ င္းေပးခ်င္လိုက္တာ
ဒါေပမယ့္...
နင္က ငါေပးတဲ့ သီခ်င္းဆိုအ၇င္လိုနားေထာင္ေပးေတာ့မဟုတ္သလို
နင္ ငါ့ကိုအျမင္ကတ္သြားမလား
ေတြးရင္း ေတြးရင္း
ငါငိုခ်င္တယ္
နင္သိပါေစေတာ့ ငါ့ရင္ထဲကအခ်စ္ေတြေပါ့
ငါအ၇မ္းမုန္းတယ္
တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလာတဲ့
ငါ့မ်က္ရည္ေတြကိုေရာ
ဆံုးရွံုးျခင္းကိုခံယူထားတဲ့
ငါ့ႏွလံုးသားက နာက်င္မွုေတြကိုေရာ
ငါအရမ္းမုန္းတယ္ ခ်စ္သူ....။

ျဖစ္ခြင့္မရတဲ့ဘ၀

လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိေနတဲ့ကေလး တစ္ေယာက္ကို
ေစာေစာစီးစီး ေရာဂါတစ္ခုနဲ႕ သတ္ပစ္
လူအမ်ား၇ဲ႕ ဂုတ္ေသြးစုတ္ျပီး ၾကီးပြားေနတဲ့
စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြ
အခုထက္ထိသက္ဆိုးရွည္ေနတုန္း
ဒါမ်ားလား လူ႕ဘ၀က
ငါသိလိုက္ေတာ့ ငိုမိတယ္
ေရွ႕ေလွ်ာက္ဒီလိုပဲ ဆက္၇မယ္ဆိုတာသိေတာ့ ငါထပ္ငိုမိတယ္
ပူေလာင္မွုေတြနဲ႕ျပည့္ေနတဲ့ဘ၀မွာ
အသက္ရွည္ႏိုင္ပါ့မလား
သူမ်ားေတြရဲ႕ ေသြးနဲ႕ အသက္ရွင္ေနတဲ့
လူတစ္ေယာက္မွာ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြအားလံုး
ေျမာင္းထဲ လႊင့္ပစ္ျပီး တစ္ စက္ကန္႕ ၊ တစ္ နာရီ ေလာက္
ဆက္အသက္ရွင္ဖို႕ စဥ္းစားေနမယ္
ေ၀ဒနာေတြခံစားရင္း သူျမတ္နိုးတဲ့ ဆံပင္ေတြ
ေပ်ာက္ကုန္တယ္
နာက်င္မွုေတြခံစားရင္းနဲ႕ ဆက္အသက္ရွင္ဖို႕
ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္တစ္ေကာင္လို
ေသြးေတြကို ငမ္းငမ္းတက္လို႕
ဒီလိုပူေလာင္တဲ့ဘ၀မွာ
ညီမေလး ထပ္ျပီး မ်ား အသက္ဆက္ပါဦးလို႕
ငါေျပာ၇င္
ငါမွားသြားလား ???

(ေသြးကင္ဆာေရာဂါနဲ႕ေသဆံုးသြားတဲ့ ညီမေလး ကစ္ကစ္ အတြက္)

အျပစ္တင္ျခင္းမွကင္းလြတ္ၾကပါေစ

ကၽြန္မ ပရဟိတဆိုတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ခ်င္ခဲ့တာ ၆ တန္း ၇ တန္း
ကတည္းကပါ။ခုမွစတယ္ဆိုရံုေလးရွိေသးတာပါ။ပရဟိတဆိုတာ တသီးတသန္႕လုပ္စရာမလိုဘူးဆိုတာ
သင္ျပေပးတဲ့သူရွိပါတယ္။အဲ့ဒီေန႕က ကၽြန္မ ေရာင္ေတာ္ဖြင့္အဖဲြ႕ (gooddeep) နဲ႕
စလိုက္တဲ့ေန႕ပါ။ေလာကထဲစေရာက္တဲ့ေန႕ပါပဲ။ စုရပ္ကေန ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုသြားဖို႕
ကားတစ္ဆင့္စီးရပါတယ္[စီးရျပန္ျပီ း) ] အဲ့အဖြဲ႕က အကိုတစ္ေယာက္က
အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ကို ကူညီလိုက္တာျမင္ေတာ့ ကိုယ္သာဆိုရင္..
ဆိုတဲ့အေတြးက၀င္လာပါတယ္။ကၽြန္မအဲ့အဖြဲ႕ကို၀င္မိတဲ့အတြက္
အက်ိဳးေက်းဇူးေတာ္ေတာ္၇တာပါ။ အကိုတစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ပံုစံက ေပါ့ပ်က္ပ်က္
ႏိုင္ေပမယ့္ တကယ္ စိတ္ထားေကာင္းသူေတြပါ။( အဲ့အဖံဲြ႕ကို ၀င္ျဖစ္ေအာင္
ေျပာျပတဲ့ကိုဇီးကြက္ကိုလဲ တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္) အဖြဲ႕၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ေနာက္
ကၽြန္မ စိတ္ေတြျပဳျပင္လိုက္တယ္။ အ၇င္ကဆို လူတစ္ေယာက္၇ဲ႕ ပံုပန္းသြင္ျပင္ကို
ၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္မိမွာပါ။အခုေတာ့ဘယ္လိုပံုစံရွိတဲ့ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူညီတတ္တယ္
ၾကင္နာတတ္တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မက
အျပစ္တင္တတ္သူပါ။ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာအရင္ကတည္းက ဆြမ္းခံၾကြေနတဲ့ ဘုန္းၾကီး
တစ္ပါးရွိပါတယ္။ အဲ့ဆရာေတာ္က အျပစ္မတင္တာက လူ႕စိတ္ကိုျငိမ္းခ်မ္းေစေၾကာင္း
သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႕က တရားေဟာပါတယ္။အျပစ္တင္ခါနီးတိုင္း ဆ၇ာေတာ္၇ဲ႕
စကားကိုအမွတ္ရမိပါတယ္။ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ဒါသူ႕ရဲ႕
အျမင္ပဲေလလို႕နားလည္တတ္လာပါတယ္။ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္ႏွမေတြလည္း အျပစ္တင္ျခင္းမွ
ကင္းလြတ္ၾကပါေစ....။

ဘုန္းၾကီးမ်ားကိုေလးစားၾကပါ ရိုေသၾကပါ

မယ္သီလရွင္အသံၾကားတိုင္းအိမ္ကေမာင္ႏွမေတြက အေျပးအလႊား ဆန္ေလာင္းၾကပါတယ္။ကၽြန္မ
အညာမွာေနတုန္းကအခ်ိန္ေတြကို
ျပန္သတိရမိတယ္။အညာမွာဆန္ေလာင္းတိုင္းကိုယ္ရပ္မယ့္ေနရာနဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွာဖိနပ္ခၽြတ္ျပီး
ေလာင္းရပါတယ္။လမ္းမမွာပဲျဖစ္ေစ ေနပူသည္ျဖစ္ေစ
ဖိနပ္ခၽြတ္ေလာင္းပါတယ္။ရန္ကုန္မွာေတာ့ ဒီအေလ့အထ ကိုမေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ဒီအတိုင္းပဲ
ေလာင္းလိုက္ၾကတယ္ ။မလုပ္သင့္ဘူးလို႕ကၽြန္မ ထင္တယ္။ကၽြန္မတို႕အညာမွာေနတုန္းက
ဦးစန္းၾကီးမိသားစု ဆိုတာရွိပါတယ္။သူတို႕မိသားစုက မြတ္ဆလင္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္
ဘုန္းၾကီး ၊ မယ္သီလရွင္ေတြ ၾကြလာတိုင္းလွဴပါတယ္။ ေစတနာက အဓိကပါပဲ
ဘယ္ဘာသာမွလွဴမယ္လို႕မရွိပါဘူးလို႕ အျမဲေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ကၽြန္မ ၉တန္းတုန္းက
ကၽြန္မအန္တီနဲ႕ ျမိဳ႕ထဲ သြားဖို႕ ကားငွားေနတုန္း လူတစ္ေယာက္ေ၇ာက္လာပါတယ္။
(ကၽြန္မတို႕ကားငွားေနတဲ့ေနရာက အင္းစိန္ေထာင္နားမွာပါ)အဲ့လူက ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္က
လြတ္လာတာပါ ျပန္ဖို႕ လမ္းစရိတ္မရွိလို႕ကူညီပါဗ်ာ လို႕ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႕ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္မအေဒၚက ပိုက္ဆံလွဴလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ
ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ဘာလို႕လွဴလိုက္တာလဲလို႕ တကယ္ဟုတ္လို႕လားလို႕ေမးလိုက္ေတာ့
သူက တကယ္ေျပာတာဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ကိုယ္ကလွဴခ်င္လို႕လွူလိုက္တာဘဲ
သူပိုက္ဆံလိုတာပဲျဖစ္ျဖစ္ နာမည္ဖ်က္ခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကို္ယ္က လွဴလိုက္တာပဲ
ျပီးျ႔ပီေလလို႕ေျပာခဲ့ပါတယ္။လွဴမယ္လို႕ဆံုးျဖတ္ျပီး၇င္ ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ
လွဴတာေကာင္းတယ္လို႕ကၽြန္မ ယံုၾကည္တယ္။တန္ေဆာင္တိုင္လျပည့္ေန႕က ကၽြန္မတို႕
အိမ္ကိုဆြမ္းခံၾကြေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုလာဖို႕
မိန္႕လို႕သြားလိုက္ပါတယ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအေပၚထပ္က ကထန္လာခင္းတဲ့လူေတြေ၇ာ online
donation က ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ေဆာက္ဖို႕လာလွဴတဲ့ သူေတြနဲ႕ဆိုေတာ့
လူေတြျပည့္ေနလို႕ေအာက္ထပ္မွာေနလိုက္ပါတယ္။ အဖြဲ႕ တစ္ဖဲြ႕ကေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က
ေတာ္ေတာ္ေလးေနရာယူပါတယ္။ အျမဲပ်ာယာခတ္ေနျပီး သူကလြဲရင္ အားလံုးက
မသိမတတ္တဲ့လူေတြလိုျပဳမူတတ္ပါတယ္။အသက္က ၆၀ ေလာက္ရွိပါျပီ။ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ
ကိုရင္ငယ္ငယ္ ေလးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ကိုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဥဳးဇင္း ပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘုရားသားေတာ္က ဘု၇ားသားေတာ္ပါပဲ။ေက်ာင္းေအာက္ကိုဆင္းတဲ့ေလွကားနားမွာ
ခံုတန္းရွည္ တစ္ခုရွိပါတယ္။အဲ့ဒီ့ ခံုေပၚမွာ ကိုရင္ေလးေတြထိုင္ေနပါတယ္ ။ကၽြန္မ
က အဲ့နားမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနပါတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ဟိုလူက ေဟ့ ေဟ့ ဖယ္ေပးလုက္ေလ လို႕
ကၽြန္မ ထိုင္ဖို႕ အတြက္ကိုရင္ေလးေတြကိုဖယ္ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္မကိုထိုင္ေစခ်င္တဲ့
သူ႕ေစတနာကိုေတာ့ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ သူကိုရင္ေတြကိုေျပာတာက လူတစ္ေယာက္ကို
ေျပာတာ မာန္ တာနဲ႕တူေနပါတယ္။ ကၽြန္မက မိန္းမသားဆိုေပမယ့္ကို၇င္ေလးေတြက
ဘုရားသားပါ ။ကိူ၇င္ေတြပဲ ထိုင္သင့္ပါတယ္။ အမွန္ဆိုရင္ ကို၇င္ေတြကို
ေျပာတယ္လို႕ေတာင္မသံုးသင့္ပါဘူး။ ေလွ်ာက္တယ္ လို႕သံုး၇မွာပါ။ သံဃာ
ေတြနဲ႕စကားေျပာရာမွာ ''ဘူး တယ္ ကိုေဖ်ာက္ ပါ ကို ေလွာက္
ေလွ်ာက္တတ္ေစကြယ့္တပည့္၇ဲ႕ ''လို႕ ဘုန္းဘုန္း တစ္ပါးက
မိိန္႕ပါတယ္။အဲ့ဒီလျပည့္ေန႕မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို လာလွဴတဲ့
လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားတာပါ။ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရွ႕မွာ
ဘ.ကေက်ာင္း(ဘုန္းၾကၤီးေက်ာင္းပညာသင္ေက်ာင္း)ရွိပါတယ္။ၾကံဳတုန္း ဘ.က
ေက်ာင္းအေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ကၽြန္မတို႕ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစိုးရေက်ာင္းက
ေတာ္ေတာ္ေစ်းသက္သာတာပါ။ဒါေပမယ့္ ကိုခ်ိခန္႕ေျပာတဲ့ ျပည့္စံုတာက ၃၀ %
မျပည့္စံုတာ၇၀% ဆိုသလိုပါပဲ။ ကၽြန္မတို႕လို လူလတ္တန္းစားေတြက
အစိုးရေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေပမယ့္ အေတာ္ ဆင္း၇ဲ ခ်ိဳ႕တဲ့ တဲ့ မိသားစုေတြကေတာ့ ဘ.က
ေက်ာင္းကိုပဲ အားထားေနရပါတယ္။ဘ.က ေက်ာင္းမွာ စာေရးကိ၇ိယာက အစ
ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီး က ေထာက္ပံ့တာပါ။မိဘဆရာအသင္းဖိုး၊ သန္႕ရွင္းေရးဖိုး၊
အတန္းပိုင္အတြက္ ပါတိတ္ ဘာမွေပးစရာမလိုပါဘူး။ စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာမ ၆၊၇
ေယာက္ရွိပါတယ္။ဆရာေတာ္က ၁ လ ကို ၁ ေသာင္း ေပးပါတယ္။၁ေသာင္းက ဆ၇ာမေတြအတြက္
အဆင္မေျပနိုင္လို႕ ေဆး၀ါး ကုမ္ပဏီတစ္ခုက ၁ ေသာင္းထပ္ လွဴပါတယ္။အတန္းပညာအေနနဲ႕ ၇
တန္းအထိသင္ေပးပါတယ္။ ၈တန္း ၉တန္း နဲ႕ ၁၀ တန္း က အနားမွာ ရွိတဲ့ အ.ထ.က
ေက်ာင္းမွာထားေပးပါတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းကိုေတာ့ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား
ေက်ာင္းသားေတြဘဲထားေပးတာပါ။ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ၈ ေယာက္ေလာက္၇ွိပါတယ္
ပအို႕၀္ ေတြမ်ားပါတယ္။စာသင္တာကို ကို၇င္ေတြလဲသင္ပါတယ္။ေက်ာင္းသားစုစုေပါင္း ၆၀၀
ေလာက္ရွိပါတယ္။ဆရာမေတြက ေက်ာင္းဆင္းျပီးလို႕႔ ည္ေန က်ရင္ က်ဴရွင္သင္ေပးပါတယ္။
က်ဴရွင္ခ က တစ္ရက္ကိုျမန္မာေငြ ၅၀ က်ပ္ပါ။ကေလးေတြတစ္ခ်ိဳ႕က ၅၀ ေတာင္မတတ္နိုင္လို႕
က်ဴ၇ွင္မတက္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ စာေ၇းကိ၇ိယာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွဴခ်င္၇င္
လွဴႏိူင္ပါတယ္(ဒါက ေၾကာ္ျငာ၀င္တာ အဟဲ) စကားျပန္ဆက္၇ဦးမယ္။အဲ့ ဘ.ကေက်ာင္းထဲမွာ
ပေဒသာပင္ေတြကို တန္းစီျပီး ခ်ထားပါတယ္။သီခ်င္းေတြလဲဖြင့္ထားလူေတြကလည္း စည္ေတာ့
ကိုရင္ေလးေတြက ေက်ာင္းအ၀င္၀ မွာ ရပ္ၾကည့္ေနပါတယ္။အဲ့အခ်ိန္မွာ
အလွဴရွင္တစ္ေယာက္လာမယ္ဆိုလို႕ ဟိုလူၾကီး ပ်ာယာ ခတ္ေနပါတယ္။ အလွဴရွင္က
ေက်ာင္းထဲကို ၀င္ေတာ့ ဟိုလူၾကီးက ကိုရင္ေတြကို ဖယ္ ဖယ္ ဆိုျပီး လက္နဲ႕
ဆြဲဖယ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳး လံုး၀ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ အလွဴရွင္က ဘာၾကီးဘဲ ျဖစ္ေနေန
သူဒီလိုလံုး၀ မလုပ္သင့္ပါဘူး။အလွဴရွင္က လည္း ဒီေက်ာင္းက သံဃာဆိုတဲ့
ဘုရားသားေတြကို လာလွဴတာပါ။ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ကျမင္၇င္ အထင္အျမင္ေသးစ၇ာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ၾကီးၾကီး ငယ္ ငယ္ BUDDHA ဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ကိုရင္ေတြကို
ေလးစားသင့္ပါတယ္.....။

မေရမရာ

ေပ်ာ္ရႊင္စရာေန႔ေတြပဲျဖစ္ခဲ့တာလား
ငါ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွမေသမယ့္
အမွတ္တရေတြျဖစ္ခဲ့တာလား
ငါကပဲစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာလား
စိတ္ရင္းနဲ႕ နင္ေျပာဆိုခဲ့တာလား
နင္ ဟန္ေဆာင္ခဲ့တာလား
ျမန္ဆန္တဲ့ ေျပာင္းလဲမွုေတြၾကား
ေသခ်ာသတိထားၾကည့္ရင္
ခပ္မာမာငါက
ခစားသူေနရာမွ
ခံစားခ်က္ေတြ စုတ္ျပတ္သတ္လို႕....။

မသိျခင္းအေရာင္မ်ား

ငါမသိဘူးေနာ္
အခ်စ္ေတာ့ အခ်စ္ပဲ
အေရာင္ေတြေရာယွက္ေနခဲ့ရဲ႕
အျဖဴေရာင္ေတြ
ပန္းေရာင္ေတြ
အနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြ
ငါစပ္လိုက္တဲ့ အေရာင္က အျဖဴေရာင္
ဆိုးလိုက္ေတာ့လည္း အျဖဴေရာင္ပါပဲ
ဒါေပမယ့္...အေရာင္ထင္လာေတာ့
အနီေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
ငါ့ကိုယ္ငါ ရွုပ္ေထြးရင္း
အနာဂတ္လမ္းနဲ႕ မွိုတက္အခ်စ္ေတြေရာနယ္လို႕
ငါ့ရင္ဘတ္က ဆာေလာင္မွုကင္း
အရွုပ္ေတြၾကား ေခါင္းငံု႕ဆဲ
အခ်စ္ေတြၾကား ငါရွက္ရြ႕ဲဆဲ
ဒီလိုပဲ ငါ့ေန႕ေတြ...
ၾကာလာေတာ့လည္း
ခ်စ္ရမွာ ၀န္ေလးလာတယ္...။

ေၾကာက္စိတ္

ကၽြန္မတို႕လူငယ္ေတြက စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိၾကတယ္။တျခားလူငယ္ေတြဘယ္လိုလဲဆိုတာကၽြန္မမသိေပမယ့္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကေတာ့ စိတ္ျမန္ျပီး ေဒါသထြက္လြယ္တ့ဲံလူတစ္ေယာက္ပါ။ဘယ္ဘာသာေ၇းရွုေထာင့္ကပဲၾကည့္ၾကည့္ ေဒါသဆိုတာ မေကာင္းပါဘူး။တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အမွန္အတိုင္း ေျပာလိုက္လို႕ျပီးေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကႏွုတ္ပိတ္ေနရတာပါပဲ။မ်ားေသာအားျဖင့္ႏွုတ္ပိတ္မေနတတ္တဲ့ကၽြန္မက လူမုန္းခံ၇တတ္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းကိုအႏိုင္က်င့္တာျမင္၇င္ ၀င္၀င္ေျပာမိတယ္။အႏိုင္က်င့္ခံတဲ့သူကိုလည္းစိတ္တိုတာပဲ။သူ႕အျဖစ္က သည္းခံတာနဲ႕မတူဘူး။လုပ္သမွ်ကိုေခါင္းငံု႕ခံေနတာနဲ႕ပဲတူပါတယ္။ကၽြန္မနဲ႕ကၽြန္မအေမကကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မိတ္ေဆြေတြလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၾကတိုင္ပင္ၾကတယ္။ကၽြန္မကဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမေမ့ကိုၾကိဳေျပာထားတယ္။တစ္ခုခုလုပ္မယ္ဆိုလည္း ေျပာတယ္။အေမနဲ႕သမီးၾကားမွာေၾကာက္စိတ္ဆိုတာမရွိသေလာက္ပဲ။ကၽြန္မမွားတဲ့အခါေတာ့ေၾကာက္တာေပါ့အေမ့ကို။ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
သူ႕အေမကိုေတာ္ေတာ္ေၾကာက္၇တယ္။သူေၾကာက္ပံုက စကားကိုမေျပာရဲတာပါ။ၾကားကစက ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသ၇တာပါ။သူက "programmingေတြမ၇ဘူး က်ဴရွင္တက္ခ်င္တယ္အေမ့ကိုလဲမေျပာရဲဘူး"တဲ့။သူ႕စိတ္က ေၾကာက္စိတ္ေတြကိုဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။"က်ဴရွင္တက္မွာပဲ မဟုတ္တာလုပ္တာမွမဟုတ္တာနင့္အေမကမတတ္ႏိုင္တာလဲမဟုတ္ပဲနဲ႕ ဘာမေျပာရဲစရာရွိလည္း ေျပာေပါ့"ဆိုေတာ့ ဟုတ္သားေနာ္ဆိုတဲ့1ခြန္းပဲေျပာျပီး ငိုင္တိုင္တိုင္နဲ႕။သူ႕မွာ တစ္ပတ္ေလာက္အားယူလိုက္၇တယ္။သူ႕အမကိုေျပာျပီးတဲ့ေန႕က ငါေျပာလိုက္ျပီသိလား အေမက တက္လို႕ေျပာတယ္ဆိုျပီ ေပ်ာ္ေနေသးတယ္
ကၽြန္မွာ၇ယ္၇ခက္ ငို၇ခက္ပါ။ဒါက အေမေတြနဲ႕လည္း ဆိုင္တယ္လို႕ကၽြန္မထင္တယ္။မိခင္ေတြက သားအမိအခ်င္းခ်င္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ဆက္ဆံမွာ သားသမီးေတြက တိုင္ပင္ရဲမွာပါ။အဲ့ဒီ့ဆက္ဆံေ၇းက ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ကို္ယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္စိတ္ရွိေစဖို႕ အထာက္အပံ့ ျဖစ္တယ္လို႕လည္း ထင္ပါတယ္။လူငယ္တစ္ခ်ိဳု႕က ဘာကိုေၾကာက္မွန္းမသိေၾကာက္ျပီး သူတို႕ကိုယ္ထဲ ေၾကာက္စိတ္ကို ေဆးထိုး အပ္နဲ႕ အသြင္းခံထား၇သလိုပါပဲ။ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ လံုး၀မရွိ၇ဘူးလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ သူ႕ေနရာနဲ႕သူပါ။ဆရာမက row call ေခၚတာ မထူးလိုက္၇လို႕သြားေျပာဆိုေတာ့လည္း ဟင့္အင္းေၾကာက္တယ္တဲ့ ကၽြန္မ ေဒါသထြက္တယ္ မိန္းကေလးကေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး ေယာက်္ားေလးပါ။ဆ၇ာမလည္း သေဘာေကာင္းတာကို သူကလည္း အတန္းထဲမွာအျမဲမရွိပါဘူး ဒါကိုပဲသြားမေျပာေတာ့လည္းနားလည္၇ခက္ပါတယ္။မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြက ေၾကာက္ေနေတာ့ ကၽြန္မတို႕ႏိုင္ငံအနာဂတ္ကေတာ့.......။ႏွုတ္ပိတ္ေနတာကို ကၽြန္မ မၾကိဳက္ဘူး။အဆင့္အတန္းခြဲျခားတာကိုမၾကိဳက္ဘူး အဆင့္အတန္းရွိသပဆိုတဲ့လူေတြ စာရိတၱေဖာက္ျပားေနတာတပံုၾကီးပါ။ကိုယ္ၾကိဳက္တဲံအယူအဆကို အမွန္အတိုင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာေစခ်င္တယ္။သားအမိၾကား မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းၾကား ကိုယ္ရွင္သန္ေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကို္ယ့္အယူအဆကို ေျပာရဲဆိုရဲ၇မယ္ မွန္ဖို႕ေတာ့လိုတာေပါ့
မွန္ဖို႕လိုတယ္ဆိုေတာ့ ဦး ဇာဂနာ စကား သတိ၇မိသား မွန္တိုင္းလည္း မေကာင္းဘူးေလ ။ဒါကပဲေၾကာက္စိတ္မ်ားရဲ႕အရင္းခံလား၊??

ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀

အေ၀းဆံုးကိုလည္း ေမွ်ာ္ကိုးလို႕
မေစာင့္စားခ်င္ေတာ့ပါဘူး
အနီးဆံုးကိုေရာက္လာဖို႕လည္း
ထပ္ျပီးေတာ့ မေတာင္းဆိုပါဘူး
ခဏတာ ငါ အပ်င္းေျပဖို႕
ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုလည္း ဒုကၡမေပးခ်င္ဘူး
ညဘက္ ညဘက္ ေယာင္ယမ္းျပီး
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕ လမင္းကိုမၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ဖုန္းေတာင္ မျမင္ခ်င္ဘူး
နင္တစ္ေယာက္ မရွိေတာ့တာကလြဲလို႕
အားလံုးနဲ႕ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ
အရင္အတိုင္း အရယ္တစ္ခ်က္မပ်က္ဘဲ
game ေတြထဲ စိတ္ႏွစ္လို႕
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာ
ၾကာျပီပဲ ခ်စ္သူ...။

ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ေန႕လည္ခင္းေတြ

ငါ တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့ဘူး
ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ခုန္ျခင္းေတြက ငါ့အတြက္
ဒဏ္ရာေတြပဲ ျဖစ္ေစမယ္ဆိုတာ
ၾကိဳမသိခဲ့ဘူး မသိခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး
တစ္စြန္းတစ္စ ရိပ္မိခဲ့ေပမယ့္
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့မိပါတယ္
ငါ့ကိုယ္ငါ လိမ္ခဲ့မိတာလား ဟုတ္မွာပါ
ရင္ခုန္ျခင္းေတြကို ျပန္တမ္းတမိခဲ့လို႕
uni ရဲ႕ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ေန႕လည္ခင္းေတြဆို
နင့္အတြက္ ကဗ်ာေတြစပ္ အတိတ္ကိုျပန္ေတြးလို႕
ေမ့လို႕မွမရေသးတာဘဲဟာ
ခ်စ္တာနဲ႕မုန္းတာေတြက ျဖစ္ေပၚလြယ္သလား
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းခ်စ္ၾကေပမယ့္
ငါ့အတြက္ကေတာ့
တစ္သက္တာ ငါ့ရင္ထဲမွာ အမွတ္ရေနမွာက
နင့္ hand phone နံပါတ္ နင့္နာမည္၇ယ္
ငါတုိ႕ရဲ႕ မ်ားျပားလွတဲ့ အမွတ္တရေတြေလ
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အခြင့္ရွိေသးရင္ နင့္ကိုေမးခ်င္ပါတယ္
ငါတို႕အမွတ္တရေတြ တိုက္ဆိုင္လာတဲ့အခါ
နင္ ငါ့ကို ေငြ႕ေငြ႕ေလးေတာင္မွ
သတိရေပးရဲ႕လားဟင္...။

ရိုးေျမက်

နင့္ဆံပင္မတိုမရွည္ေလး
တစ္ခါတစ္ေလ ငါ့လက္နဲ႕ ဖြဖြေလးသပ္လို႕
နမ္းရွုိက္ခ်င္တယ္...
ငါ့ေမးေစ့နားက နင့္ပုခံုးေလး
တစ္ခါတစ္ေလ ေမးတင္ျပီး ခဏပဲျဖစ္ျဖစ္
ေနခ်င္တယ္...
နင့္လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလး
တစ္ခါတစ္ေလ ဆုပ္ကိုင္လို႕
က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ဖို႕ေျပာခ်င္တယ္...
နင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံေလး
အျမဲပဲ နားေထာင္လို႕
ေန႕သစ္ေတြကို ေရွ႕ဆက္ခ်င္တယ္...
နင့္စကားသံတိုင္းကို
ဂရုစိုက္နားေထာင္လို႕
စကားေတြ အျမဲေျပာျပီး
တစ္သက္လံုး နင့္ေဘးမွာ
အျမဲ ငါ..ရွိခ်င္မိတယ္...။

ေနာက္ဆံုးဆႏၵ

ေ၀းသြားမွ နင္ငါ့ကိုလွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ
အတားအဆီးမဲ့ က်ဆင္းလာတဲ့
ငါ့မ်က္ရည္ေတြကို နင္မျမင္ႏိုင္ဘဲရွိေနမယ္

တဖက္သတ္ဆန္တဲ့ နင့္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕
အားလံုးကိုျခံဳငံုၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
ငါ့ရဲ႕ဂရုစိုက္မွုေတြက အရာမေရာက္ဘဲဲရွိေနမယ္

အမုန္းတရားေတြပဲ နင့္ရင္ထဲမွာရွိေနေတာ့
ငါ့ရင္ထဲက ခ်စ္ျခင္း
နင္ မျမင္သာဘဲဲရွိေနမယ္

နင့္ရင္ထဲ အတိတ္က အရိပ္ေတြက
လႊမ္းမိုးေနခဲ့ေတာ့ ငါဖန္ဆင္းေပးတဲ့
ေန႕သစ္တဲ့ ရွုခင္း နင္မျမင္သာဘဲ ရွိေနမယ္

ဥေပကၡာျပဳလို႕ နင္ထြက္သြားခဲ့လည္း
ငါ့ရင္ထဲက စာနာစိတ္နဲ႕ ခြင့္လႊတ္ျခင္း
နင္ျမင္ႏိုင္ပါေစ ဆုေတာင္းတယ္....။

မေျပာနဲ႕

ကမၻာမွာ အခ်စ္ေမတၱာေတြ၇ွားပါးကုန္သတဲ့
ငါ့ရင္ဘတ္ကိုငါျပန္စမ္း
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အခ်စ္ရွိေသးလို႕
ဟင့္အင္း မေျပာပါနဲ႕
အခ်စ္အေၾကာင္း မေျပာခ်င္လို႕ပါ
အခ်စ္ကိုသိပ္ယံုခဲ့ဖူးတယ္
ဆယ္ေက်ာ္သက္ကိုးဗ်
တျခားသူေတြနဲ႕သာ လူရည္လည္ေအာင္ ဆက္ဆံခဲ့ရင္
သူ႕အသံငါ့အတြက္ အရမ္းခ်ိဳေနမွာမဟုတ္ပါဘူး
ေဟာ...မေျပာခ်င္ပါဘူးဆို
သူေတာ္ေတာ္ရက္စက္တာဗ်
တစ္ခ်ိန္ကလည္း သူပဲဖုန္းမေျပာရမေနႏိုင္
ခုေတာ့လည္း ဖုန္းဆက္တိုင္း မအားဘူးတဲ့
မိုးမိုးရဲ႕ အလုပ္ရွုပ္သူသီခ်င္းလိုေပါ့ဗ်ာ
ေဟာဗ်ာ... မေျပာခ်င္ပါဘူးဆိုမွ
ခုေတာ့လည္း ေနတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရတာေပါ့
စြန္႕လႊတ္ျခင္းေတြ ခြင့္လႊတ္ျခင္းေတြ ငါက်င့္သံုးတယ္
ကံၾကမၼာေတြငါ ယံုၾကည္လာတယ္
ခု ေနတတ္လာပါျပီ သူ႕အေၾကာင္းေတြးရင္
မ်က္ရည္က်တာကလြဲလို႕ေပါ့
ေဟာဗ်ာ...မေျပာခ်င္ပါဘူးဆိုေနမွ
ေျပာခ်င္တာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်
ငါကနည္းနည္ရူးမုိက္တယ္
သူ႕ကိုစြန္႕လႊတ္လိုက္ေပမယ့္
ရင္ထဲသိမ္းထားတုန္း
ငါ့ကုိယ္ငါအရမ္းမုန္းတာေနာ္
ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့
အခ်စ္အေၾကာင္း မေျပာပါနဲ႕ဆို...။

ေက်နပ္ ေနတတ္ အခ်စ္သက္သက္

မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး
ဒီလိုပဲငါတစ္ေယာက္တည္း ေလြင့္ခဲ့တာၾကာျပီပဲ

ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္းအျပစ္တင္စရာမလိုပါဘူး
ငါ့စိတ္ကုိငါ တရားခ်ျပီးလို႕ပဲ

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ စြန္႕လႊတ္ျခင္းတရား
ငါသေဘာေပါက္လာတယ္
နင္က သိေအာင္ သင္ျပေပးခဲ့တာပဲ

အိပ္မက္ေတြကိုလည္း မ်က္ရည္ျမစ္ေၾကာင္းနဲ႕
အေ၀းကိုေမွ်ာခ်လိုက္တယ္
ငါ့ဘ၀ေလးမွာ ငါေနတတ္လာျပီပဲ

စြန္႕လႊတ္ျခင္းမွာ အျခားဘာအရာမွမပါဘဲ
စြန္႕လႊတ္ျခင္းသက္သက္သာ ပါ၀င္တယ္
အခ်စ္ေတြက ငါ့ရင္ထဲမွာ ရွိေနေသးလို႕ပဲ....။

သိပါေစ

"သၾကၤန္"
သၾကၤန္တဲ့
အဲဒီ့စကားစုေလးက လူအမ်ားရင္ကို
ေအးခ်မ္းေစတယ္
သူမ်ားေတြ ေ၇ပက္ခံထြက္လို႕
ေပ်ာ္ျမဴးေနခိုက္မွာ
ငါကေတာ့ ငါ့အခန္းေလးထဲ
စိတ္ကူးေတြနဲ႕စကားေျပာေနတုန္းပဲ
ငါ့ရင္ဟာ နင့္ဥေပကၡာေတြေၾကာင့္
ပူေလာင္ေန၇ေပမယ့္
ခ်စ္သူေရ
ဒီသၾကၤန္မွာ နင့္အတြက္
ငါ ေမတၱာပို႕သမိေသးရဲ႕
"အတာေရေတြနဲ႕အတူ
နင့္စိတ္ ရႊင္လန္းေအးခ်မ္းပါေစ..."

အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့

တကယ္ကုိပဲ ပင္ပန္းလြန္းလို႕ပါ
အေ၀းဆံုးမွာေနခ်င္မိတယ္
ငါ့ဘက္က မေက်နပ္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕
ဖြင့္ထုတ္ဖို႕ဖုန္းဆက္လိုက္တိုင္း
နင့္အသံၾကားတာနဲ႕ ေတာင္းပန္စကားေတြ
အစီအစဥ္မဲ့ ထြက္လာတယ္
ငါ့ကိုယ္ငါ တားဆီးရင္းနဲ႕ပဲ
မွားျပီးရင္းမွားလို႕ေနတယ္
နင့္အေၾကာင္းေတြးတာနဲ႕
ငိုခ်င္မိတဲ့ ငါ့စိတ္ကိုလည္း ငါမသိဘူး
ဘာေၾကာင့္ နင့္အသံက
ငါ့အတြက္ ပိုခ်ိဳျမိန္ေနတာလည္း ငါမသိဘူး
ေတာင္းပန္စကားအခါခါဆိုလို႕
တုန္ရီေနတဲ့ ငါ့ႏွုတ္ခမ္းေတြအေၾကာင္း ငါမသိဘူး
အရင္က နင့္ရယ္သံကို
ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကားခ်င္တဲ့ ငါ့စိတ္လည္း ငါမသိဘူး
မ်က္ရည္ေတြ အတားအဆီးမဲ့ က်ဆင္းလာတဲ့
ငါ့မ်က္၀န္းအေၾကာင္း ငါမသိဘူး
နင့္ကိုဘာလို႕ ဒီေလာက္ ခ်စ္ရတာလဲ
ငါမသိဘူး........

ေနာက္ဆံုးဆႏၵ

ေ၀းသြားမွ နင္ငါ့ကိုလွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ
အတားအဆီးမဲ့က်ဆင္းလာတဲ့
ငါ့မ်က္ရည္ေတြကို နင္မျမင္ႏိုင္ဘဲ ရွိေနမယ္
တစ္ဖက္သတ္ဆန္တဲ့ နင့္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕
အားလံုးကို ျခံဳငံုၾကည့္တဲ့အခါ
ငါ့ရဲ႕ဂရုစိုက္မွုေတြက အရာမေရာက္ဘဲရွိေနမယ္
အမုန္းတရားေတြပဲ နင့္ရင္ထဲမွာ ရွိေနေတာ့
ငါ့ရင္ထဲက ခ်စ္ျခင္း
နင္မျမင္သာဘဲရွိေနမယ္
နင့္ရင္ထဲ အတိတ္က အရိပ္ေတြက လႊမ္းမိုးေနခဲ့ေတာ့
ငါဖန္တီးေပးတဲ့ ေန႕သစ္ရဲ႕ရွုခင္း
နင္မျမင္သာပဲရွိေနမယ္
ဥေပကၡာျပဳလို႕ နင္ထြက္သြားခဲ့လည္း
ငါ့ရင္ထဲက စာနာစိတ္နဲ႕ ခြင့္လႊတ္ျခင္း
နင္ျမင္ႏိုင္ပါေစ ဆုေတာင္းတယ္.....။

ရွင္သန္ရာ

လိုခ်င္လား ငါ့အသည္းႏွလံုး
ခြဲထုတ္ယူသြားလုိက္
တျခား ဘယ္သူနဲ႕ရင္ခုန္စရာရွိေသးလို႕လဲ

ယူမွာလား ငါ့အခ်စ္ေတြ
ျမဴမွုန္မက်န္ေအာင္ယူသြားပါ
နင့္အျပင္ဘယ္သူ႕ကိုမွေပးစရာမရွိပဲ

ထပ္လိုေသးလား အမုန္းေတြ
မယူလိုက္ပါနဲ႕
နင့္ႏွလံုးသားပြန္းပဲ့မွာစိုးလို႕ပါ

လိုခ်င္လား အမွတ္တရေတြ
ဟင့္အင္း မယူသြားပါနဲ႕
ငါ့အတြက္...ရွင္သန္ရာျဖစ္ေနလို႕ပါ။

ဘာေၾကာင့္မ်ား

ငါမသိခဲ့ဘူး
ဘာေၾကာင့္ ႏူးညံ့တဲ့ေလသံေတြ
အခါးဘက္ကူးေျပာင္း
ဘာေၾကာင့္ ေျပာစရာမ်ားတဲ့နင္က
စကားလံုးေတြရွားပါး
ဘာေၾကာင့္ အရင္ကဖုန္းလာသံက
အခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္
နင္က တစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္
နင္ကိုယ္တိုင္လဲ ျဖစ္ခ်စ္ျဖစ္မယ္
ငါတို႕အမွတ္တရေတြ နင္ပဲရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီးခဲ့တာ
ငါအဲဒ့ီတစ္စံုတစ္ေယာက္ကို မမုန္းဘူး
နင့္ကိုလည္းမမုန္းဘူး
နင့္ကိုရူးတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါပဲမုန္းတယ္
နင္ျပန္မလာနဲ႕ေတာ့လို႕ေျပာခ်င္လည္း
ငါ့စိတ္ရင္းက လိုအပ္ျပီး
မာနက တင္းခံေနတယ္
ငါ နင့္အခ်စ္ကို ဒူးေထာက္ေတာင္းရေလာက္ေအာင္
မာနမမဲ့ဘူး
ဒါေပမယ့္....
နင့္ကိုခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္ေတာ့
ငါ......မာနမဲ့သြားတယ္။

ခ်ယ္ရီေျမ

ဒီလိုပဲ အေတြးေတြနဲ႕ ညတိုင္း
အခုကေတာ့ ခ်ယ္ရီေျမမွာ
ဘာေတြကိုစဥ္းစားေနဦးမလဲ
စိတ္ကိုအေပ်ာ္ဆံုးထားမယ္ေပါ့
တစ္နာရီကုန္တိုင္း ယုတ္ေလ်ာ့သြားတဲ့
ငါ့စိတ္...
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္
ႏွစ္နာ၇ီအကြာ မွာရွိေနတယ္
ငါ့ကိုေတာင္တန္းေတြက အက်ဥ္းခ်ထား
ငါ့စိတ္ေတြက နင္ရွိတဲ့ ေတာင္ၾကီးမွာေပါ့
ငါ့မွာ စိတ္သာရွိတာပါ
နင့္ကိုေတြ႕ဖို႕ခြန္အားမရွိပါဘူး
နင့္ကုိေတြ႕တိုင္း
အသံၾကားတိုင္း
ငါ့မွာ အားေလ်ာ့လြန္းလို႕
ေမ့ဖို႕ၾကိဳးစားရင္းကေန
ဒီေျမ..ခ်ယ္ရီေျမမွာ အတူတူရွိေနတယ္လို႕ ေတြးလိုက္ရင္ပဲ
ငါ့စိတ္ လံုျခံဳသြားတယ္
ဒီလမ္းေတြက သူ၇န္ကုန္ကုိလာတဲ့လမ္းလို႕
ေတြးမိတိုင္း...နင္ရွိတုန္းကလိုပဲ
ငါ့စိတ္ေႏြးေထြးသြားတယ္
ဒါေပမယ့္....ငါတို႕ေတြ႕ဖို႕အခ်ိန္မတန္ေသးသလို
ဒီခရီးကလဲ နင့္အတြက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ...။