ကၽြန္မ ပရဟိတဆိုတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ခ်င္ခဲ့တာ ၆ တန္း ၇ တန္း
ကတည္းကပါ။ခုမွစတယ္ဆိုရံုေလးရွိေသးတာပါ။ပရဟိတဆိုတာ တသီးတသန္႕လုပ္စရာမလိုဘူးဆိုတာ
သင္ျပေပးတဲ့သူရွိပါတယ္။အဲ့ဒီေန႕က ကၽြန္မ ေရာင္ေတာ္ဖြင့္အဖဲြ႕ (gooddeep) နဲ႕
စလိုက္တဲ့ေန႕ပါ။ေလာကထဲစေရာက္တဲ့ေန႕ပါပဲ။ စုရပ္ကေန ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုသြားဖို႕
ကားတစ္ဆင့္စီးရပါတယ္[စီးရျပန္ျပီ း) ] အဲ့အဖြဲ႕က အကိုတစ္ေယာက္က
အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ကို ကူညီလိုက္တာျမင္ေတာ့ ကိုယ္သာဆိုရင္..
ဆိုတဲ့အေတြးက၀င္လာပါတယ္။ကၽြန္မအဲ့အဖြဲ႕ကို၀င္မိတဲ့အတြက္
အက်ိဳးေက်းဇူးေတာ္ေတာ္၇တာပါ။ အကိုတစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ပံုစံက ေပါ့ပ်က္ပ်က္
ႏိုင္ေပမယ့္ တကယ္ စိတ္ထားေကာင္းသူေတြပါ။( အဲ့အဖံဲြ႕ကို ၀င္ျဖစ္ေအာင္
ေျပာျပတဲ့ကိုဇီးကြက္ကိုလဲ တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္) အဖြဲ႕၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ေနာက္
ကၽြန္မ စိတ္ေတြျပဳျပင္လိုက္တယ္။ အ၇င္ကဆို လူတစ္ေယာက္၇ဲ႕ ပံုပန္းသြင္ျပင္ကို
ၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္မိမွာပါ။အခုေတာ့ဘယ္လိုပံုစံရွိတဲ့ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူညီတတ္တယ္
ၾကင္နာတတ္တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မက
အျပစ္တင္တတ္သူပါ။ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာအရင္ကတည္းက ဆြမ္းခံၾကြေနတဲ့ ဘုန္းၾကီး
တစ္ပါးရွိပါတယ္။ အဲ့ဆရာေတာ္က အျပစ္မတင္တာက လူ႕စိတ္ကိုျငိမ္းခ်မ္းေစေၾကာင္း
သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႕က တရားေဟာပါတယ္။အျပစ္တင္ခါနီးတိုင္း ဆ၇ာေတာ္၇ဲ႕
စကားကိုအမွတ္ရမိပါတယ္။ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ဒါသူ႕ရဲ႕
အျမင္ပဲေလလို႕နားလည္တတ္လာပါတယ္။ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္ႏွမေတြလည္း အျပစ္တင္ျခင္းမွ
ကင္းလြတ္ၾကပါေစ....။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment